Dopuszczalność przeprowadzenia dowodu z nagrania prywatnego w sprawie rozwodowej w świetle orzecznictwa sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego
1. Uwagi ogólne
Jeszcze nie tak dawno utrwalanie rozmów stanowiło domenę wyspecjalizowanych służb oraz profesjonalnych firm detektywistycznych. W dzisiejszych czasach nagrywanie nie tylko dźwięku, ale i obrazu stało się nader proste, a co za tym idzie niezwykle popularne. Co więcej, pobranie stosownej aplikacji umożliwia sporządzenie rzetelnego nagrania rozmowy telefonicznej, o czym adwersarz nie posiada zazwyczaj żadnej wiedzy. Skoro zarejestrowanie określonego zdarzenia (intencjonalne tudzież zupełnie przypadkowe) coraz częściej następuje za pomocą telefonu komórkowego, to korzystanie ze współczesnych trendów jawi się jako silna pokusa dla zapewnienia zgodności orzeczenia z zasadą prawdy materialnej.
Konsekwencją powyższego jest stawianie wniosków dowodowych w sprawach rozwodowych, mających za przedmiot nagranie niefortunnych wypowiedzi lub zdarzeń z udziałem jednego z małżonków. Bez wątpienia częstotliwość korzystania z tego rodzaju środków dowodowych będzie wzrastać, co stanowi signum temporis współczesnego postępowania sądowego w ogólności. Niezwykle istotnym jawi się więc pytanie o dopuszczalność dowodu z nagrania prywatnego w procesie rozwodowym, zwłaszcza w kontekście braku jednolitego orzecznictwa w tym względzie.